Zij verstaat de kunst van wachten en weven. En het creëren van een ruimte van leegte. Als geen ander is ze in staat om een context van tussen te bouwen. Zonder tussen gebeurt er niks. Vallen er gaten in ontmoetingen. Bij haar niet. Zij ziet, begrijpt, neemt waar, heeft lief. Ze wil zo graag het andere in de ander begrijpen. Of snappen in ieder geval. Vandaag ontvangt ze in haar boshut een vijftigjarige blij moedige vrouw wier handen nog ongeuite woorden onderstrepen. Handen die in de schoot of op tafel rusten als de vraag naar het nog steeds gekwetste kind wordt gesteld. Haar rechterhand draait vanaf dat moment aan de ring van haar linkerhand. Is het een ring van haar moeder? Is het haar trouwring? Het heeft voor mij iets te maken met iets dat nog niet afgerond is. En wat heeft dat met mij te maken? Iets met vergeven? In mij verschijnt het beeld waarin ik degene die mij ernstig heeft mishandeld, in tranen bedank. Het is een dinsdagavond, we wonen in de Alexanderpolder. Ik was alleen en staarde in het vlammetje van een kaars. En zonder dat ik er mee bezig was, rolden stille tranen over mijn wangen over iets dat vijf jaar eerder was gebeurd. Eens vergeven, blijft vergeven?