De rode draad
Ieder van ons is de optelsom van de ervaringen die we in het leven hebben gehad. Het geheim is ontdekken hoe die ervaringen met elkaar samenhangen.
Verlies is de draad die door ieders leven gaat.
Vreugde is de kern.
Waslijn is het boek van Alje Bosma, een verhalen mozaïek, met beelden die de taal ondersteunen. Op haar kenmerkende wijze heeft Rivka Piekhaar vorm gegeven aan de verhalen. Ongekunsteld, puur. En mooi. Maar dat kunt u natuurlijk zelf ook wel zien. Kijk maar eens rond op deze website en ontdek de pareltjes, zoals hieronder.
Waslijn is ook een theaterproductie die in samenwerking met Peter Jan Eckstein en Conny van der Heul is vormgegeven. Hierin worden beelden getoond van de diepe wonden van depressie gekoppeld aan psychoses en de lange periode van herstel, volgend op opname en elektroshocks. En uiteindelijk de weg die ingeslagen is naar beter worden en op een andere manier in het leven staan.
Reset en Recharge.
Waslijn had niet gerealiseerd kunnen worden zonder alle hulp die zo onvoorwaardelijk is gegeven.
Een woord van diepe dank aan Stephan Tellier, Hans Breuer, Stefan de Graaff, Patrick Nas, Sarah Vendrig, Lia Steeman van De Oude Apotheek en natuurlijk Jef Poldervaart en alle mensen van Het Stormt.
Boek
Een verhaal uit het boek Waslijn, met illustraties van Rivka Piekhaar
Draad
Verlies is de draad die door ieders leven loopt. Je weinige woorden bewegen mij tot tranen toe. Ze lopen langs mijn wangen als je vertelt dat het onheil je alweer heeft weten te vinden. Dit keer ben je gevallen en heb je je knie gebroken terwijl je ernstige hernia je het leven bijna onmogelijk maakt. En de ARBO arts wil je op zijn tijd zien op ruim een uur rijden van waar je woont en weent. Vrijdag word je geopereerd en daarna mag je rekening houden met zes maanden revalidatie. Tranen lopen? Draden lopen? Mijn woorden lopen stuk.
Verlies is de draad die door ieders leven loopt. De opgestapelde meningen over hoe te leven lopen zich in mij voorbij. Ik zoek troostende woorden maar vind ze niet. Het wordt stil en ook aan de andere kant van de lijn hoor ik niets dan wachten tot je zegt dat je niks wil, dat je in alle staten bent. Dat alles dicht en duister, doods is geworden. Je wil mij niet zien, niemand niet. Nergens lijkt een lichtpuntje te zijn of te schijnen. Alle lichten verspreiden dood licht. Ik word bang van je ongeremde ongetemde verhaal, bang dat er nog slechts een vingerbreedte is tussen jouw leven en de dood of de duivel die op de loer ligt. Ik steek drie kaarsen voor je aan. Geloof, Hoop en Liefde.
Verlies is de draad die door ieders leven loopt. Dansende schaduwen duwen het mijnenveld van meningen en vlakke verboden naar de plek waar geen licht is. Er is een tijd om te rouwen. Er is een tijd om te juichen. M’n reet. Barsten in het laatste bastion. Scherven van een leven, gemetseld in diepmenselijke melancholie. En de nacht verstrijkt, en wolken strijken in het maanlicht langs de sterren, overschaduwen de maan en doven al het licht. Een nieuwe dag breekt aan. De mens gaat weer op weg en mag weer fouten maken. Zonder fouten is er geen leven, wordt er niet geleerd. Wie geen weg weet te vinden, lijkt zichzelf uit te wissen.
Verlies is de draad die door ieders leven loopt. Tot alle schijn ophoudt te zijn. Tot alles ophoudt te zijn. Tot alles ophoudt
Verlies is de draad die door ieders leven loopt. Je huilt je doodvermoeide tranen. Is het jouw zo gekwetste kind, je hart dat tranen tevoorschijn tovert? Dat je doet grienen? Ons gesprek loopt stroef. Treurigheid troef. En niemand speelt, behalve het leven zelf. En ik ben stil. Of wellicht is het meer dat ik zwijg. En spaar ik daarmee mijzelf, en sus ik daarin mijn onvermogen om er werkelijk voor je te zijn? Durf ik jou en mij met je diepe wanhoop en pijn te verwelkomen in mij? Is mijn vermogen tot werkelijk liefhebben, liefde zijn, ongeschonden uit alle ellende overeind gebleven?
Verlies is de draad die door ieders leven loopt. Ik wil je niet verliezen. Ik wil je slechts gelukkig en gezond zien. Ik wil geen afscheid nemen van wie nog leeft. Maar hoe neem ik afscheid van wie al dood is? Het is zo helder dat mijn verdriet om jou, om jou alleen lijkt te zijn, en is dat niet. Mijn gedachten gaan over grenzen van tijd en ruimte naar bijna 50 jaar geleden. Het afgematte lichaam van mijn nog zo jonge moeder krijgt de volle laag. Een interne bloeding, alweer, en zij weert alle hulp van mijn zusje en mij af. In wartaal en met dubbele tong vertelt ze dat ze niet wil dat we onze vader bellen en trekt met de weinige kracht nog in haar uitgemergelde lijf de telefoon uit onze handen. Uitgeput geeft ze zich tenslotte over, uitgeput en in de war zijn wij als onze vader komt en onze moeder voor de zoveelste keer wordt opgenomen in het Bonifatius. Er is een tijd om te rouwen, er is een tijd om te juichen. M’n reet.
Verlies is de draad die door ieders leven loopt. Ik woon waar tijd haar wonden toont en alle relativering weg hoont. Het is niet anders. Mooier en beter kan ik het of jou niet maken
Theaterproductie
Vormingstheater i.s.m. Peter Jan Eckstein en Conny van der Heul
Een man beschouwt zijn turbulente en intense leven. Een leven waarin hij ternauwernood ontsnapt lijkt te zijn aan een ondergang.
De terugblik gaat in drie fasen: de Jongere, de Volwassene en de Oudere. Verhalen van geweld, depressie en psychoses komen op vele manieren langs en raakt daarbij steeds een diepere laag van liefde. Bij elke stap duikt een vrouw op die hem in elke fase steeds weer begeleidt in tal van hoedanigheden.
Alles begint bij de sleutelvraag die niemand durfde te stellen:
“Mamma, wat als je niet meer terugkomt?”
Het einde is een uitnodiging aan de omgeving om aan zijn stamtafel te komen: een plaats waar iedereen steeds terug wil keren.
De waslijn staat symbool voor reinigen, voor voortgang, de wind, de vele gedachten en ontwikkeling (gebedsvlaggetjes in de polder).
Foto: Sarah Vendrig
Lezingen
Depressie is naar binnen gekeerde woede. Niet uiten, innen. Zwijgen als het graf, de woedeopslagplaats van een jeukende jeugd. En in mijn jonge jaren kon die opstapeling zo nu en dan in dolle drift door niks tot ontsteking komen. Uit-barsten. Barst, een veelgebruikt woord van mijn vader. De kruik gaat zolang te water tot hij barst. En ergens is mijn leven bleven de uitbarstingen uit of beter, binnen. Oorlog binnen oorlog buiten. Oorlog binnen buiten uiten. Oorlog buiten binnen innen, wie moet mij nog beminnen? Zwijgen. Verzwijgen. Verzonken zinnen zonder licht. Vuilnisvat. Verpulverde jeugd. Wat is een pul?
Wat als geen van je redeneringen blijkt te kloppen? Mijn moeder was zwak. Ziek. Zwaar zorgbehoevend. En dood. Ik heb een diep onbewust verlangen om in de steek gelaten te worden? Ik heb geen oog voor de gevolgen of consequenties van wat ik begin?
Website door ConJa
