de kunst van het ontsporen
alje • 23 maart 2021
This is a subtitle for your new post
Ontregelen, de kunst van het ontsporen
Shitverhaal. Wat heeft mij nou doen ontsporen? En kan mij dat opnieuw gebeuren met al die rare tegenstellingen in deze turbulente tijd? Die vraag trekt mij naar binnen. En is het de vraag of ben ik het die in staat is om weer te vertragen en te verdragen wat er in mij zich wil uiten? Het is zo heerlijk dat ik dat weer kan terwijl ik nog maar kort geleden niet meer wist hoe ik mijn veters moest strikken of mijn billen moest afvegen.
Prutsen. Struikelen. Rommelen. Dat deed ik al als kind. De natuurlijke mind is het natuurlijke kind dat de kunst van het ontsporen nog verstaat. Geen blauwdrukken meer voor mij. Maar o, wat heb ik een verlangen om weer op te treden. Gisteren mocht ik weer even. De plotproef van Waslijn, mijn Boek van Verwerken, ligt op tafel. Een tastbaar bewijs van een bijzonder proces van totaal verdwalen. Ik lijk naast processen te kunnen initiëren van anderen, nu ook het vermogen te hebben om mijn eigen proces tot een bijzonder slotakkoord te brengen. Maar alleen in relatie tot anderen. Kloppen de verhoudingen? Synergie en samenspel. Het gaat niet om de maar om het delen. Delen en spelen. Afstoffen van oude gedachtes en aftasten van wat in het duister verborgen ligt. En dan gaat het licht aan en vertel ik weer mijn verhaal. Door te spelen gaat het licht aan en ik citeer het weergaloze gedicht Tillicho Lake van David Whyte.
Vroeger. Toen dus, toen ik nog teveel vroeg en te veel geld verdiende als ongeremde organisatie- en onderwijs-ontregelaar. Zoals alles wat je ziet in de Indesit gaat, zo werd ik vaak betrokken in processen die stagneerden, opgezet of anders moesten. Mijn grote kracht lag in het samenbrengen en terugbrengen van mensen in hun eigen, soms onbekende, spoor. Hoe wrang dat ik toen niet in de gaten had dat ik zelf ontspoorde in de tijd en hopeloos ontregeld werd. Mindslet. Waar ik eens een grote schotelantenne had of was voor mijn omgeving, verdween ik van de radar. Ontredderd. Ontregeld. Ontremd. In de poeier. Er onder door. De bandbreedte van mijn brein verschrompeld, brein- en blikverkalking waar geen huishoudazijn een oplossing voor was. Ik leek zelf opgelost in Chaos. Een leven van Nyx..
Erg. De enige reden waarom mensen veranderen, is omdat ze niet hoeven te veranderen. Als de ontregeling maar groot genoeg is, dan veranderen ze vanzelf. Zonder dat ze er erg in hebben. Ik twijfel of ik deze zin laat staan omdat ik hem zelf niet begrijp. Wat is ergens erg in hebben? Ik denk iets met argeloosheid, argusogen maar moet dat nog even uitzoeken. Dat kun je natuurlijk zelf ook.
Maalstroom. Ik heb zoveel zin om weer te leren, te voelen en te begrijpen wat er allemaal in mij maalt in relatie tot die heftige stormen waarin we met zijn allen zijn terechtgekomen. Al die teksten met maar een beperkte houdbaarheidsdatum. Al die complexe vraagstukken en tegenstrijdige gevoelens die niet werkelijk toegelaten dus ook niet losgelaten worden. Als ik weer maal, weet ik dat ik de verbinding met mijn aarde weer moet herstellen. Grond vinden onder mijn voeten. Aarden. Wel aardig is dat aarden de laatste letters vormen van aanvaarden. Neem nou maar van mij aan, dat luchtfietsen leuk is maar dat het je niet terug naar huis brengt. Verre van dat.
Onderstroom. Ze weet het zelf nog niet maar ik ben dol op Lisa. En ook op Loah. Twee Ierse barden die elkaar speels vinden in the Undertow. En waarschijnlijk ook daarbuiten. Hun lied raakt mij iedere keer, kijk zelf maar: https://youtube.be/UwaBoX97PbQ. Heb ik te veel beweerd? Twee vrouwen op dezelfde golflengte, improviseren, gunnen. Die wevende tweede stem van Loah. En dan die vreugdekreetjes na afloop. Vreugde als kern. Ik krijg zelf zo’n zin om op mijn eigen bescheiden manier weer op te treden. Liefst voor een klein intiem publiek. Het grote vind ik vaak het grove en daarin gedij ik niet. Als mijn onderstroom maar bovenkomt.
een rondje kunst
This is a subtitle for your new post
This is a subtitle for your new post
