lenteleven
alje • 22 maart 2021
Lieve Do, op jouw verzoek mijn reflectie over woede. Waar blinde woede eens een reflex is geweest.
Fijn dat je er bent en mij leest. En bevraagt. Over het inhouden van mijn woede en het niet openlijk partij kiezen. Over mijn ingehouden driften heb ik al genoeg geschreven, vind ik. Maar omdat je mij ernaar vraagt, wil ik er nog dit over zeggen: ik ken die blinde drift die wellicht niets anders is dan het kind in mij dat bevestigd wil worden. Als kind is er niks of niet veel op tegen om alles er uit te gooien, zonder onderscheid, zonder acht te slaan op de gevolgen, zonder rekening re houden met een ander. Niks mis met natuurlijke driften en het golven en volgen van je woede. Meestal verdwijnen die golven en levert het mooie liedjes op. Als het golft dan is het goed. Niet te stuiten, niet te sturen. Gewoon er bij blijven, het devies voor alles eigenlijk.
Dus niet vergeten, wees vriendelijk en (h)erken de woede
.
Alleen door het creëren van een beter leven, kan een beter systeem worden ontwikkeld. Een zin van de dode dichter Havel wiens woorden nog lentelevend zijn. Poëzie en politiek, zonder verbeelding dat het anders kan, wordt een land doodziek. Eerst van elkaar, de verwijdering begint. De flauwe grapjes, het geschimp. De dreiging en de confrontatie. Partijen tegenover elkaar op de terreurlijn. En het begint altijd met schijnbare grapjes: wappie of parasiet. Degenen die eens vrienden waren, zien elkaar plots niet. Licht verdriet komt in mij op als ik denk aan de woorden van mijn pas gestorven vriend Wim Verschuren denk: ’Als je de ander met respect nabij bent en helpt om weer op adem te komen zonder hem of haar te claimen of te kleineren, kun je het gevoel hebben dat je vleugels krijgt. Ik denk dat iedereen dat wel eens heeft ervaren. Waar komen die vleugels vandaan? Ik denk omdat je diep in jezelf weet dat je zo écht mens bent.’ Zullen we hier, op deze plaats, nu, even een momentje nemen om op adem te komen en Wim gedenken en daarmee ook al is het maar heel even, terugkeren naar de bron van wie wij zijn?
Agressie dat zich uit in primitief geweld, of dat nu door de wortel en wapenstok van de politie(k) is, leidt alleen tot onderdrukking en repressie. En alles wat onderdrukt wordt, komt naar boven. In geweld of in depressie. Soms kan ik zo blij zijn dat ik het hele proces van bouwen en rouwen, van creatieve destructie, al een keer mee heb gemaakt. Op individueel niveau weliswaar maar er zitten duidelijke overeenkomsten. Ook in mij waren afschuwelijke zelfdestructieve desintegrerende krachten werkzaam. En zoals alles in de natuur het ritme kent van teen en tander, roept ook desintegratie een creatief proces op van integratie. Een lange weg naar herstel kan dat zijn en het is de enige weg naar verandering dat mijn vingers altijd weer typen als vernadering. Typisch toch?
Ik wil jullie danken dat je er bij gebleven bent. Bij mij. Eens leek dat ondenkbaar. Dankbaarheid toelaten, zegt Wim, is beseffen dat je kwetsbaar bent en de ander nodig hebt. Het stemt tot nadenken dat in veel culturen grote waarde wordt toegekend aan dankbaarheid waar ondankbaarheid verwerpelijk wordt geacht. En over zijn graf citeert Wim Seneca: Ondankbaar is wie ontkent dat iemand vriendelijk voor hem is geweest. Ondankbaar wie dat verbergt. Ondankbaar wie er niets tegenover stelt. Het meest ondankbaar van allemaal wie het vergeet.
.
een rondje kunst
This is a subtitle for your new post
This is a subtitle for your new post
