Zaterdagochtend. Een zacht voorjaarszonnetje, de bermen kleuren geel. Net als het lampje van de benzinetank dat alarmerend begint te knipperen als we voorbij Berkenwoude zijn. Nog maximaal twee liter brandstof en de dichtstbijzijnde benzinepomp is bij de rotonde voorbij Gouderak. Bij houthandel Heuvelman parkeer ik de Groene Soes. De geur van hout en kattenzeik. Onder aan de Kattendijk, op de deel van de 17e eeuwse boerderij, wordt gezwaaid. We worden verwacht, we voelen ons welkom en een bijzondere ontmoeting is ons deel. Loeiende koeien in de stallen achter de zwarte smederij. Een man met handen als kolenschoppen die doen denken aan die van mijn pake en pa. Ik voel mij thuis. De handen, de geur van het land, het vieren van dichtbij. Haar nieuwe liefde, bloesem in de appelboom. Liefde op leeftijd, zo broos en eerlijk. Mijn boek is nu hun boek. Vooral na het lezen van de verhalen die corresponderen met de nummers die ze noemen. Het zijn hun verhalen. Stille tranen. Er wordt gezamenlijke grond gevonden. Een vriendschap wordt gesmeed.
Thuis zet ik Spiegel im Spiegel op van mijn favoriete Estlandse componist, Arvo Pärt. Een intense cello en een piano in een tergend traag tempo en onvoorstelbaar mooie klanken die in de ruimte hangend, elkaar opzoeken en weer loslaten. Een repeterend ritme waarbij elke klank een opeenvolgende klank tevoorschijn tovert die uit of juist in balans brengt. Eens was dit de enige muziek die ik kon verdragen. Tonen die soms antagonistisch balanceren in de ruimte, dan weer harmoniëren om daarna weer licht te verdwijnen in de ruimte van de leegte. Hoeveel tonen passen er in wat oneindig schijnt? Het is niet aan ons om alles te controleren maar wel om zoveel mogelijk begrip te krijgen voor wat vaak niet verder gaat dan voelen, verleid worden en volgen.